Στη διάρκεια της τριετίας 1919 - 1922 υπήρξαν μακρές περίοδοι στασιμότητας, οι στρατιωτικές επιχειρήσεις δεν ήταν συνεχείς, αλλά έλαβαν χώρα σε διακριτές χρονικές περιόδους. Οι Τηλεγραφητές όμως ήταν μονίμως ενεργοί, ακόμη και στις περιόδους πολεμικής απραξίας, εργαζόμενοι σκληρά κατασκευάζοντας και επισκευάζοντας τηλεφωνικές αρτηρίες, συντηρώντας κόμβους επικοινωνιών, συνδέοντας πόλεις όπου έδρευαν Σχηματισμοί και Μονάδες, αλλά ακόμη και πολεμώντας σαν κλασικό πεζικό για την υπεράσπιση της επικοινωνιακής υποδομής και των υψωμάτων όπου λειτουργούσαν οι οπτικοί σταθμοί. Η συλλογή πληροφοριών μάχης από τις υποκλοπές των ασυρμάτων του εχθρού και η γνώση της διάταξης του αντιπάλου από τα στοιχεία των ραδιογωνιομέτρων ήταν άλλες σημαντικές δραστηριότητες των Τηλεγραφητών.
Κατά το 1921 απεστάλησαν Αξιωματικοί στην Αγγλία για εκπαίδευση και παραλαβή Σταθμών Ασυρμάτου, συντηρούμενων κυμάτων με λυχνία. Τα μέσα Διαβιβάσεων που χρησιμοποιήθηκαν στη διάρκεια της Εκστρατείας ήταν κυρίως ενσύρματα, δηλαδή τηλέφωνα και πίνακες, ενώ διαδεδομένοι ήταν και οι οπτικοί τηλέγραφοι. Οι ασύρματοι, υπήρχαν σε μικρή ποσότητα, αλλά είχαν προβλήματα, που τελικά αποδείχθηκαν μοιραία.
Στη κορυφογραμμή του Μπελέν Νταγ στις 22 Φεβρουαρίου 1920 οι 12 Τηλεγραφητές του σταθμού Οπτικού Τηλεγράφου αντιμετώπισαν επιτυχώς επίθεση τουρκικού τμήματος δυνάμεως 100 ανδρών, οι οποίοι τελικά διαλύθηκαν ατάκτως, αφήνοντας πίσω πολλούς νεκρούς, ίππους, οπλισμό και το αρχείο τους.
Αργότερα, στις επιχειρήσεις του Σαγγαρίου τον Αύγουστο του 1921, κατά την προέλαση σε έρημη περιοχή χωρίς καμία επικοινωνιακή υποδομή, οι Έλληνες Τηλεγραφητές έπρεπε να στρώνουν νέες γραμμές, τις οποίες προέκτειναν διαρκώς, όσο προχωρούσαν ανατολικά.
To 1922 στο επιτελείο της Στρατιάς Μικράς Ασίας και στα επιτελεία των Α΄- Β΄- Γ΄ Σωμάτων Στρατού υπήρχαν Διοικήσεις Διαβιβάσεων, ξεχωριστές από τις Διοικήσεις Μηχανικού, ενώ στα Σώματα Στρατού υπήρχαν Λόχοι Τηλεγραφητών και σε κάθε Μεραρχία Αποσπάσματα, των οποίων ο διοικητής εκτελούσε παράλληλα και τα καθήκοντα του Διευθυντού Τηλεγραφικής Υπηρεσίας του επιτελείου της Μεραρχίας.
Στις 13 Αυγούστου 1922, όταν ξεκίνησε η μεγάλη τουρκική επίθεση στο τομέα του Αφιόν Καραχισάρ, οι ελληνικές δυνάμεις άντεξαν για όσο χρονικό διάστημα είχαν αξιόπιστη επικοινωνία. Όταν χάθηκε ο ασύρματος του Α΄ΣΣ και ακολούθως στις 16 Αυγούστου όταν καταστράφηκε και ο αντίστοιχος του Β΄ΣΣ, η απώλεια συνδέσμου και συντονισμού των ελληνικών δυνάμεων είχε ως συνέπεια τη σταδιακή διάλυσή του και την αιχμαλωσία μεγάλου τμήματός του.
Αξιομνημόνευτη ήταν η προσφορά των Διαβιβαστών την 23 Αυγούστου 1922, κατά τη μάχη στο συγκοινωνιακό κόμβο Σαλιχλί, των ηρωικών 300 ανδρών της "Τηλεγραφικής Αρτηρίας Φιλαδελφείας", οι οποίοι είχαν αποστολή την προστασία της κύριας τηλεφωνικής αρτηρίας Ελβανλάρ-Φιλαδέλφεια-Σαλιχλί-Κασαμπά-Σμύρνη. Μετά τη διάσπαση του μετώπου στο Αφιόν Καραχισάρ, οι Τούρκοι επιχείρησαν να αποκόψουν την ελληνική υποχώρηση προς Σμύρνη, όμως η διαταγή τους υπεκλάπη από βρετανικό σταθμό και οι ελληνικές δυνάμεις ειδοποιήθηκαν εγκαίρως.Στο Σαλιχλί είχαν ήδη εγκατασταθεί 300 Τηλεγραφητές υπό τον Λοχαγό Ευάγγελο Τσονάκα (ο οποίος ανέλαβε πρώτος Διευθυντής της Διευθύνσεως Διαβιβάσεων του Γενικού Επιτελείου Στρατού το 1946, όταν δημιουργήθηκε ξεχωριστό Όπλο), με αποστολή τη διαφύλαξη και μεταφορά πολύτιμου τηλεγραφικού και τηλεφωνικού υλικού. Σύντομα ενισχύθηκαν από το 12ο Τηλεγραφικό Απόσπασμα και άλλα τμήματα Μηχανικού, τα οποία ανέλαβαν αμυντικές θέσεις στην πόλη και στον σιδηροδρομικό σταθμό, όπου επικρατούσε χάος λόγω προσφύγων και διαλυμένων μονάδων. Το ξημέρωμα της 23ης Αυγούστου, το τουρκικό ιππικό επιτέθηκε αιφνιδιαστικά. Οι Τηλεγραφητές, πολέμησαν γενναία από καίριες θέσεις, αναχαιτίζοντας την προέλαση. Η μάχη υπήρξε σφοδρή και αμφίρροπη, μέχρι την άφιξη ενισχύσεων του ελληνικού Ιππικού, που τελικά απώθησαν τους Τούρκους. Το απόγευμα ο εχθρός συμπτύχθηκε, χωρίς να επανέλθει. Η μάχη του Σαλιχλί, χαοτική και πολυμέτωπη, είχε νικηφόρα έκβαση χάρη στον ηρωισμό ετερόκλητων μονάδων Μηχανικού και Ιππικού. Ιδιαίτερα οι Τηλεγραφητές, αποτελώντας την πλειοψηφία των μαχητών στην πόλη, όχι μόνο ανέκοψαν το τουρκικό ιππικό, συμβάλλοντας στη διάσωση περίπου 40.000 Ελλήνων, αλλά και διέσωσαν το πολύτιμο υλικό διαβιβάσεων που μεταφέρθηκε τελικά με ασφάλεια στα ελληνικά πλοία. Παρά την ελάχιστη αναφορά των Τηλεγραφητών στη σύγχρονη ιστοριογραφία (ενώ υπάρχουν έγκυρες πηγές της δράσης τους στα αρχεία της Δνσης ιστορίας Στρατού), η συμβολή τους στη νίκη υπήρξε καθοριστική. Έπρεπε να φτάσουμε στη σημερινή εποχή για να αναδειχθεί η σημαντική προσπάθεια τους. Οι Τηλεγραφητές του Σαλιχλί έμειναν πιστοί στο καθήκον, πολεμώντας σαν κλασικό πεζικό όταν όλα γύρω κατέρρεαν – και αξίζουν να μνημονεύονται ως παράδειγμα ανδρείας και αυταπάρνησης.
Η έκθεση δράσεως του 1923 υμνεί τους Τηλεγραφητές με τα εξής λόγια «Αφανείς ήρωες της μάχης, έπλεκαν νυχθημερόν μετά καρτερίας και τόλμης τον ιστόν του συνδέσμου. Επορεύοντο την ημέραν, εγκαθίστον τους διαδοχικούς σταθμούς, τας νυκτερινάς ώρας περισυνέλλεγον και συνέχιζον την επομένην εις την αχανή έκτασιν, μοχθούντες εκ των επιδρομών κατά του έργου των. Εν τη επιτυχία των άγνωστοι, ούτε καν μνεία αυτών. Εις δε έστω προσωρινήν διακοπήν των Διαβιβάσεων, επέσυρον την μήνιν και την μομφήν. Ούτος είναι ο άχαρις ρόλος των».