Στη διάρκεια της τριετίας 1919 - 1922 υπήρξαν μακρές περίοδοι στασιμότητας, οι στρατιωτικές επιχειρήσεις δεν ήταν συνεχείς, αλλά έλαβαν χώρα σε διακριτές χρονικές περιόδους. Οι Τηλεγραφητές όμως ήταν μονίμως ενεργοί, ακόμη και στις περιόδους πολεμικής απραξίας, εργαζόμενοι σκληρά κατασκευάζοντας και επισκευάζοντας τηλεφωνικές αρτηρίες, συντηρώντας κόμβους επικοινωνιών, συνδέοντας πόλεις όπου έδρευαν Σχηματισμοί και Μονάδες, αλλά ακόμη και πολεμώντας σαν κλασικό πεζικό για την υπεράσπιση της επικοινωνιακής υποδομής και των υψωμάτων όπου λειτουργούσαν οι οπτικοί σταθμοί. Η συλλογή πληροφοριών μάχης από τις υποκλοπές των ασυρμάτων του εχθρού και η γνώση της διάταξης του αντιπάλου από τα στοιχεία των ραδιογωνιομέτρων ήταν άλλες σημαντικές δραστηριότητες των Τηλεγραφητών.
Κατά το 1921 απεστάλησαν Αξιωματικοί στην Αγγλία για εκπαίδευση και παραλαβή Σταθμών Ασυρμάτου, συντηρούμενων κυμάτων με λυχνία. Τα μέσα Διαβιβάσεων που χρησιμοποιήθηκαν στη διάρκεια της Εκστρατείας ήταν κυρίως ενσύρματα, δηλαδή τηλέφωνα και πίνακες, ενώ διαδεδομένοι ήταν και οι οπτικοί τηλέγραφοι. Οι ασύρματοι, υπήρχαν σε μικρή ποσότητα, αλλά είχαν προβλήματα, που τελικά αποδείχθηκαν μοιραία.
Στη κορυφογραμμή του Μπελέν Νταγ στις 22 Φεβρουαρίου 1920 οι 12 Τηλεγραφητές του σταθμού Οπτικού Τηλεγράφου αντιμετώπισαν επιτυχώς επίθεση τουρκικού τμήματος δυνάμεως 100 ανδρών, οι οποίοι τελικά διαλύθηκαν ατάκτως, αφήνοντας πίσω πολλούς νεκρούς, ίππους, οπλισμό και το αρχείο τους.
Αργότερα, στις επιχειρήσεις του Σαγγαρίου τον Αύγουστο του 1921, κατά την προέλαση σε έρημη περιοχή χωρίς καμία επικοινωνιακή υποδομή, οι Έλληνες Τηλεγραφητές έπρεπε να στρώνουν νέες γραμμές, τις οποίες προέκτειναν διαρκώς, όσο προχωρούσαν ανατολικά.
To 1922 στο επιτελείο της Στρατιάς Μικράς Ασίας και στα επιτελεία των Α΄- Β΄- Γ΄ Σωμάτων Στρατού υπήρχαν Διοικήσεις Διαβιβάσεων, ξεχωριστές από τις Διοικήσεις Μηχανικού, ενώ στα Σώματα Στρατού υπήρχαν Λόχοι Τηλεγραφητών και σε κάθε Μεραρχία Αποσπάσματα, των οποίων ο διοικητής εκτελούσε παράλληλα και τα καθήκοντα του Διευθυντού Τηλεγραφικής Υπηρεσίας του επιτελείου της Μεραρχίας.
Στις 13 Αυγούστου 1922, όταν ξεκίνησε η μεγάλη τουρκική επίθεση στο τομέα του Αφιόν Καραχισάρ, οι ελληνικές δυνάμεις άντεξαν για όσο χρονικό διάστημα είχαν αξιόπιστη επικοινωνία. Όταν χάθηκε ο ασύρματος του Α΄ΣΣ και ακολούθως στις 16 Αυγούστου όταν καταστράφηκε και ο αντίστοιχος του Β΄ΣΣ, η απώλεια συνδέσμου και συντονισμού των ελληνικών δυνάμεων είχε ως συνέπεια τη σταδιακή διάλυσή του και την αιχμαλωσία μεγάλου τμήματός του.
Κατά τη μάχη στο Σαλιχλί, που έδωσαν στις 23 Αυγούστου 1922 οι 300 ηρωικοί άνδρες της Τηλεγραφικής Αρτηρίας Φιλαδελφείας, Μονάδας υπό τον Λοχαγό Ευάγγελο Τσονάκα (μετέπειτα πρώτο διευθυντή ΔΒ/ΓΕΣ το 1946 όταν οι ΔΒ έγιναν ανεξάρτητο Όπλο) απέκρουσαν τις επιθέσεις του τουρκικού 1ου Συντάγματος Ιππικού, το οποίο υποχρεώθηκε σε σύμπτυξη και έτσι αφενός συνέβαλλαν στη διάσωση του Νοτίου συγκροτήματος της ελληνικής Στρατιάς, αφετέρου δε πέτυχαν να διασώσουν τηλεγραφικό και τηλεφωνικό υλικό μεγάλης αξίας και να το φορτώσουν στα ελληνικά πλοία.
Η έκθεση δράσεως του 1923 υμνεί τους Τηλεγραφητές με τα εξής λόγια «Αφανείς ήρωες της μάχης, έπλεκαν νυχθημερόν μετά καρτερίας και τόλμης τον ιστόν του συνδέσμου. Επορεύοντο την ημέραν, εγκαθίστον τους διαδοχικούς σταθμούς, τας νυκτερινάς ώρας περισυνέλλεγον και συνέχιζον την επομένην εις την αχανή έκτασιν, μοχθούντες εκ των επιδρομών κατά του έργου των. Εν τη επιτυχία των άγνωστοι, ούτε καν μνεία αυτών. Εις δε έστω προσωρινήν διακοπήν των Διαβιβάσεων, επέσυρον την μήνιν και την μομφήν. Ούτος είναι ο άχαρις ρόλος των».